Mevrouw Manz, oorspronkelijk wilde u schilderkunst studeren. Hoe bent u bij design gekomen?
Ik wilde inderdaad schilderkunst studeren. Ook vandaag nog hou ik van de geur van olieverf. Toen ik destijds mijn portfolio voor de kunststudie aan de Royal Academy Kopenhagen aan het voorbereiden was, vroeg me iemand waarom ik me niet wilde aanmelden voor de School of Design. Ik zag mezelf daar niet bepaald op dat moment maar ik stuurde toch mijn portfolio op. Ik kreeg dan een toezegging voor de designstudie maar niet voor de Royal Academy. Ik was enerzijds blij maar anderzijds natuurlijk ook ontgoocheld. Dan heb ik mezelf voorgehouden het 2 of 3 maanden te proberen, als het meeviel zou ik blijven en anders kon ik nog steeds afhaken. Ik vond het geweldig – en ben gebleven.
U heeft al één jaar na het beëindigen van uw studies een eigen studio geopend. Hoe gaat u te werk?
Ik heb altijd al graag alleen gewerkt. Misschien omdat ik nooit de perfecte partner gevonden heb, ik weet het niet. Ik kan heel erg betrokken geraken bij een project en dat is precies waar ik zo van hou in mijn werk. Ik kan die intensieve betrokkenheid niet zomaar aan iemand anders afgeven. Op dit moment is mijn arbeidssituatie perfect: Ik heb een klein team. Ik heb steeds het laatste woord.
Uw ontwerpen zijn extreem gereduceerd. Ziet u uw werk in de context van uw Deense herkomst?
In elk geval. Ik geloof dat onze herkomst in ons bloed zit en dat onze cultuur ons definieert. De mensen in het Noorden neigen naar nuchterheid en dat heeft zijn weerslag op het klassieke Deense design. Ik probeer mijn objecten tot het wezenlijke te beperken. Zo weerspiegelt mijn werk zeer goed mijn temperament.
Waar vindt u de inspiratie voor uw ontwerpen?
Ik denk veel na. Inspiratie is bij mij vooral een innerlijk proces. Ik ban als een filter: Alles, wat ik aan texturen, beelden, atmosferen absorbeer, loopt door deze filter. Op het einde kan ik dus niet meer zeggen: het was dit of dat schilderij of deze of die muziek die mij geïnspireerd heeft.
U zegt zelf, men zou niets moeten ontwerpen wat het leven gecompliceerd maakt, dat zou slecht design zijn. Hoe bent u zeker dat uw producten aan deze eis voldoen?
Als ik een stoel of een kleine lepel ontwerp, neem ik hem mee naar huis en probeer ze uit: "hardcore testing“. Dat is echt belangrijk want als het voor mij niet functioneert waarom zou het dan voor u functioneren? En als het er bij mij thuis niet mooi uitziet, waarom zou het er dan in een andere woning mooi uitzien?
Hoe heeft u de samenwerking met Duravit beleefd?
De reizen naar Hornberg waren voor mij bijzonder. In Denemarken hebben we wele kusten en geen bergen, het hoogste punt is 200 meter. Het voelde aan als een avontuur toen ik op het perron op de trein wachtte omgeven door alle bergen. Ik voelde dat Duravit een wezenlijk onderdeel was van deze plek en deze erg bijzonder atmosfeer heeft ook mijn werk met Duravit beïnvloed.
Het werd mij snel duidelijk hoeveel competentie er achter Duravit zit, hoeveel know-how en jarenlange ambachtelijke ervaring!
Ik vond het geweldig daarmee aan de slag te gaan en dit engagement te beleven. Om de vergaderruiltes te bereiken moet je je letterlijk een weg banen door bergen van Kaolien en andere grondstoffen voor porselein!
Maar dat is nu precies wat voor mij belangrijk is: de verbondenehid met het materiaal.